Pielęgnacja
Psy z włosami, psy z sierścią – rozwiewamy wątpliwości
Czy psy z włosami rzeczywiście mają włosy? Czy sierść psa uczula?
W tym artykule rozwiejemy wszelkie wątpliwości.
Wśród miłośników psów pokutuje wiele stereotypów.
Niektóre z nich bardzo silnie zakorzenione, a takim jest przekonanie, że istnieją psy, posiadające sierść oraz psy, które mają włosy.
Co więcej, różni „znawcy” zamieszczają w sieci artykuły w rodzaju „czym się różnią włosy od sierści”. Postaramy się uporządkować ten temat.
Pies z włosami? Nie. Każdy pies ma sierść…
Oprócz ras genetycznie, całkowicie lub częściowo pozbawionych sierści, wszystkie psy ją mają.
To, co jest nazywane „włosami” jest również sierścią, a nosi fachową nazwę włosa okrywowego, który tworzy widoczną szatę psa.
Natomiast to, czego nie widzimy z zewnątrz, a dopiero po rozgarnięciu włosa okrywowego – to podszerstek, czyli warstwa włosa, znajdująca się bezpośrednio przy skórze.
Włos ten jest gęsty, miękki i pełni u psa rolę termo- i wodoizolacyjną.
Stanowi też rodzaj „rusztowania”, na którym układa się włos okrywowy.
Zatem uporządkujmy.
Sierść (szata) psa składa się z włosa okrywowego i podszerstka.
Są jednak rasy mające jedynie włos okrywowy i pozbawione podszerstka.
To właśnie takie psy określane są jako psy z włosami.
Takimi rasami są m.in. maltańczyk czy yorkshire terier.
Szatę dwuwarstwową czyli klasyczną sierść mają m.in. jamnik długowłosy i szorstkowłosy, siberian husky, border collie, berneński pies pasterski.
Oznacza to, że pojęcie „pies z włosami” czy „rasy psów z włosami” jest z założenia błędne.
Natomiast „psy z włosem” jest pojęciem poprawnym, o ile nazwa „włos” odnosi się do włosa okrywowego.
Liczba mnoga „włosy” w przypadku określania szaty psa zupełnie nie ma zastosowania.
Cykl wzrostu włosa
Nie jest prawdą, jakoby włos okrywowy u psa (czyli to, co błędnie nazywane jest „włosami psa”) rósł bez ograniczeń.
Każdy włos, niezależnie czy jest to podszerstek, czy włos okrywowy, ma swój cykl rozwojowy.
Po osiągnięciu określonej długości, która jest uwarunkowana genetycznie, przestaje rosnąć.
Pierwsza faza cyklu to anagen (faza wzrostu), trwająca najdłużej, podczas której w mieszku włosowym tworzy się nowy włos.
Druga to katagen (faza przejściowa wzrostu), kiedy włos wypychany jest do powierzchni skóry.
Trzecia faza to telogen (faza spoczynku). Włos zaczyna powoli obumierać i wysuwać się ze skóry, a w mieszku włosowym zaczyna tworzyć się nowy włos.
U psów faza ta kumuluje się na ogół dwa razy w roku, jako pozostałe po przodkach zjawisko przystosowania się do zmiany temperatury otoczenia. To właśnie jest linienie.
Czy wszystkie psy linieją?
U psów krótkowłosych, bez podszerstka, lnienie przebiega mniej spektakularnie, za to twarda, ostra sierść wbija się w tapicerkę mebli, w dywany i jest trudna do usunięcia.
Natomiast większość psów z podszerstkiem gubi go kępami i wówczas trzeba psa codziennie wyczesywać, aby uniknąć walających się po mieszkaniu kłębów.
Z kolei psy z szorstkim włosem okrywowym nie linieją same, trzeba usuwać im martwy włos.
Niektórzy właściciele robią to sami, inni korzystają z usług psiego fryzjera (groomera).
Z psów małych takimi rasami są np. jamnik szorstkowłosy, terier szkocki, gryfoniki, ze średnich foksterier szorstkowłosy, bedlington terier, a z większych airedale terier czy irlandzki spaniel wodny.
Nie linieją również pudle (są ich cztery wielkości).
Właśnie pudle są dość kłopotliwe pod względem pielęgnacji.
Ich sierść musi być strzyżona bez względu na to, czy pies jest wystawiany czy nie.
Rośnie ona bowiem naturalnie do dość znacznej długości i szybko ulega skołtunieniu.
Podczas gdy psa niewystawianego wystarczy „potraktować” maszynką dwa razy w roku, pies wystawowy wymaga ręki naprawdę dobrego groomera, który nie tylko opanował techniki pielęgnacji, ale także umie wykonać fryzurę przewidzianą wzorcem rasy (a jest ich kilka).
Dodatkowo istnieją wymogi względem prezentacji psa w określonym typie fryzury, w zależności od wieku i klasy wystawowej. Nie trzeba chyba dodawać, że każdorazowe wykonanie fryzury wystawowej sporo kosztuje.
Nieco mniej kłopotów nastręcza pielęgnacja ras szorstkowłosych.
Martwy włos usuwa się palcami (nie wolno ciąć maszynką, bo zrobi się miękki), detale modeluje się trymerem i degażówką.
Można się tego nauczyć samemu.
Psy o długim włosie okrywowym (np. york) trzeba starannie wyczesywać.
Wystawowym, w przerwach pomiędzy wystawami, nawija się włos na papiloty, a po zakończeniu kariery wystawowej wielu właścicieli ścina go na krótko.
Niewystawowym yorkom można w ogóle włosa nie zapuszczać.
Rasy z szatą dwuwarstwową o twardym (nie szorstkim) włosie okrywowym i wełnistym podszerstku, a takich jest najwięcej, trzeba w okresie linienia codziennie dokładnie szczotkować, a wychodzący kępami podszerstek wyczesywać metalowym grzebieniem.
Takie rasy to np. border collie, owczarek niemiecki, chow-chow, szpice.
Rasy krótkowłose, o włosie okrywowym przylegającym, też go gubią.
W okresie linienia konieczne jest zdejmowanie sierści za pomocą miękkiej szczotki lub irchy.
Psy dla alergików
Wśród pomieszania pojęć, związanych z sierścią psa, przewija się też wątek alergii.
Zjawisko uczulenia na psią sierść jest dość częste, zwłaszcza u dzieci, które na ogół z niego wyrastają.
Nie ma jednoznacznych badań na temat ras szczególnie uczulających. Wiadomo jednak, że sama sierść nie jest alergenem.
Dlaczego pies uczula?
Uczulający jest naskórek psa, który zawiera ich około trzydziestu.
Na psim naskórku znajdują się drobnoustroje, resztki moczu, śliny, złuszczające się komórki, różne zanieczyszczenia, które nasz pies przyniósł na sobie ze spaceru.
Jeżeli mamy już psa i nagle u kogoś z domowników zostanie stwierdzona alergia, nie dramatyzujmy.
Wprawdzie osoba uczulona nie będzie mogła ani spać z psem, ani wykonywać przy nim zabiegów pielęgnacyjnych, ale nie jest to powód do oddawania czworonoga.
Trzeba jednak usunąć wszystkie dywany, podłogę często zmywać, a tapicerkę mebli czyścić i często wietrzyć mieszkanie.
Oddanie psa do adopcji jest konieczne jedynie w skrajnie ciężkich przypadkach, i to dopiero wówczas, kiedy nie działają środki odczulające.
Natomiast jeżeli alergik chce mieć psa, powinien skonsultować się z alergologiem, który przed podjęciem decyzji zleci przeprowadzenie badań.
Uwaga: nie należy wierzyć ogłoszeniom, w których hodowcy oferują szczenięta np. nagiego psa meksykańskiego podając argument, że pies bez sierści nie uczula.
Jak bowiem wiadomo, to nie sierść jest alergenem, a naskórek.
Nie ma ideału
Naturalnie pojęcie „przyjazny alergikom” nie oznacza, że ryzyko jest całkowicie wyeliminowane.
Nie ma bowiem rasy całkowicie hipoalergicznej – na naskórku każdego psa znajdują się alergeny.
W przypadku uczulenia zawsze należy zachować środki ostrożności. Przede wszystkim utrzymywać idealną czystość w mieszkaniu, często zmieniać pościel, prać zasłony i firanki.
Oczywiście dbać o higienę psa i być w stałym kontakcie z lekarzem alergologiem.
Autor: Iwona Czechowska – Sędzia kynologiczny grupy IV FCI
Źródło i prawa autorskie: www.woofy.pl
Czy psy z włosami rzeczywiście mają włosy? Czy sierść psa uczula?
W tym artykule rozwiejemy wszelkie wątpliwości.
Wśród miłośników psów pokutuje wiele stereotypów.
Niektóre z nich bardzo silnie zakorzenione, a takim jest przekonanie, że istnieją psy, posiadające sierść oraz psy, które mają włosy.
Co więcej, różni „znawcy” zamieszczają w sieci artykuły w rodzaju „czym się różnią włosy od sierści”. Postaramy się uporządkować ten temat.
Pies z włosami? Nie. Każdy pies ma sierść…
Oprócz ras genetycznie, całkowicie lub częściowo pozbawionych sierści, wszystkie psy ją mają.
To, co jest nazywane „włosami” jest również sierścią, a nosi fachową nazwę włosa okrywowego, który tworzy widoczną szatę psa.
Natomiast to, czego nie widzimy z zewnątrz, a dopiero po rozgarnięciu włosa okrywowego – to podszerstek, czyli warstwa włosa, znajdująca się bezpośrednio przy skórze.
Włos ten jest gęsty, miękki i pełni u psa rolę termo- i wodoizolacyjną.
Stanowi też rodzaj „rusztowania”, na którym układa się włos okrywowy.
Zatem uporządkujmy.
Sierść (szata) psa składa się z włosa okrywowego i podszerstka.
Są jednak rasy mające jedynie włos okrywowy i pozbawione podszerstka.
To właśnie takie psy określane są jako psy z włosami.
Takimi rasami są m.in. maltańczyk czy yorkshire terier.
Szatę dwuwarstwową czyli klasyczną sierść mają m.in. jamnik długowłosy i szorstkowłosy, siberian husky, border collie, berneński pies pasterski.
Oznacza to, że pojęcie „pies z włosami” czy „rasy psów z włosami” jest z założenia błędne.
Natomiast „psy z włosem” jest pojęciem poprawnym, o ile nazwa „włos” odnosi się do włosa okrywowego.
Liczba mnoga „włosy” w przypadku określania szaty psa zupełnie nie ma zastosowania.
Cykl wzrostu włosa
Nie jest prawdą, jakoby włos okrywowy u psa (czyli to, co błędnie nazywane jest „włosami psa”) rósł bez ograniczeń.
Każdy włos, niezależnie czy jest to podszerstek, czy włos okrywowy, ma swój cykl rozwojowy.
Po osiągnięciu określonej długości, która jest uwarunkowana genetycznie, przestaje rosnąć.
Pierwsza faza cyklu to anagen (faza wzrostu), trwająca najdłużej, podczas której w mieszku włosowym tworzy się nowy włos.
Druga to katagen (faza przejściowa wzrostu), kiedy włos wypychany jest do powierzchni skóry.
Trzecia faza to telogen (faza spoczynku). Włos zaczyna powoli obumierać i wysuwać się ze skóry, a w mieszku włosowym zaczyna tworzyć się nowy włos.
U psów faza ta kumuluje się na ogół dwa razy w roku, jako pozostałe po przodkach zjawisko przystosowania się do zmiany temperatury otoczenia. To właśnie jest linienie.
Czy wszystkie psy linieją?
U psów krótkowłosych, bez podszerstka, lnienie przebiega mniej spektakularnie, za to twarda, ostra sierść wbija się w tapicerkę mebli, w dywany i jest trudna do usunięcia.
Natomiast większość psów z podszerstkiem gubi go kępami i wówczas trzeba psa codziennie wyczesywać, aby uniknąć walających się po mieszkaniu kłębów.
Z kolei psy z szorstkim włosem okrywowym nie linieją same, trzeba usuwać im martwy włos.
Niektórzy właściciele robią to sami, inni korzystają z usług psiego fryzjera (groomera).
Z psów małych takimi rasami są np. jamnik szorstkowłosy, terier szkocki, gryfoniki, ze średnich foksterier szorstkowłosy, bedlington terier, a z większych airedale terier czy irlandzki spaniel wodny.
Nie linieją również pudle (są ich cztery wielkości).
Właśnie pudle są dość kłopotliwe pod względem pielęgnacji.
Ich sierść musi być strzyżona bez względu na to, czy pies jest wystawiany czy nie.
Rośnie ona bowiem naturalnie do dość znacznej długości i szybko ulega skołtunieniu.
Podczas gdy psa niewystawianego wystarczy „potraktować” maszynką dwa razy w roku, pies wystawowy wymaga ręki naprawdę dobrego groomera, który nie tylko opanował techniki pielęgnacji, ale także umie wykonać fryzurę przewidzianą wzorcem rasy (a jest ich kilka).
Dodatkowo istnieją wymogi względem prezentacji psa w określonym typie fryzury, w zależności od wieku i klasy wystawowej. Nie trzeba chyba dodawać, że każdorazowe wykonanie fryzury wystawowej sporo kosztuje.
Nieco mniej kłopotów nastręcza pielęgnacja ras szorstkowłosych.
Martwy włos usuwa się palcami (nie wolno ciąć maszynką, bo zrobi się miękki), detale modeluje się trymerem i degażówką.
Można się tego nauczyć samemu.
Psy o długim włosie okrywowym (np. york) trzeba starannie wyczesywać.
Wystawowym, w przerwach pomiędzy wystawami, nawija się włos na papiloty, a po zakończeniu kariery wystawowej wielu właścicieli ścina go na krótko.
Niewystawowym yorkom można w ogóle włosa nie zapuszczać.
Rasy z szatą dwuwarstwową o twardym (nie szorstkim) włosie okrywowym i wełnistym podszerstku, a takich jest najwięcej, trzeba w okresie linienia codziennie dokładnie szczotkować, a wychodzący kępami podszerstek wyczesywać metalowym grzebieniem.
Takie rasy to np. border collie, owczarek niemiecki, chow-chow, szpice.
Rasy krótkowłose, o włosie okrywowym przylegającym, też go gubią.
W okresie linienia konieczne jest zdejmowanie sierści za pomocą miękkiej szczotki lub irchy.
Psy dla alergików
Wśród pomieszania pojęć, związanych z sierścią psa, przewija się też wątek alergii.
Zjawisko uczulenia na psią sierść jest dość częste, zwłaszcza u dzieci, które na ogół z niego wyrastają.
Nie ma jednoznacznych badań na temat ras szczególnie uczulających. Wiadomo jednak, że sama sierść nie jest alergenem.
Dlaczego pies uczula?
Uczulający jest naskórek psa, który zawiera ich około trzydziestu.
Na psim naskórku znajdują się drobnoustroje, resztki moczu, śliny, złuszczające się komórki, różne zanieczyszczenia, które nasz pies przyniósł na sobie ze spaceru.
Jeżeli mamy już psa i nagle u kogoś z domowników zostanie stwierdzona alergia, nie dramatyzujmy.
Wprawdzie osoba uczulona nie będzie mogła ani spać z psem, ani wykonywać przy nim zabiegów pielęgnacyjnych, ale nie jest to powód do oddawania czworonoga.
Trzeba jednak usunąć wszystkie dywany, podłogę często zmywać, a tapicerkę mebli czyścić i często wietrzyć mieszkanie.
Oddanie psa do adopcji jest konieczne jedynie w skrajnie ciężkich przypadkach, i to dopiero wówczas, kiedy nie działają środki odczulające.
Natomiast jeżeli alergik chce mieć psa, powinien skonsultować się z alergologiem, który przed podjęciem decyzji zleci przeprowadzenie badań.
Uwaga: nie należy wierzyć ogłoszeniom, w których hodowcy oferują szczenięta np. nagiego psa meksykańskiego podając argument, że pies bez sierści nie uczula.
Jak bowiem wiadomo, to nie sierść jest alergenem, a naskórek.
Nie ma ideału
Naturalnie pojęcie „przyjazny alergikom” nie oznacza, że ryzyko jest całkowicie wyeliminowane.
Nie ma bowiem rasy całkowicie hipoalergicznej – na naskórku każdego psa znajdują się alergeny.
W przypadku uczulenia zawsze należy zachować środki ostrożności. Przede wszystkim utrzymywać idealną czystość w mieszkaniu, często zmieniać pościel, prać zasłony i firanki.
Oczywiście dbać o higienę psa i być w stałym kontakcie z lekarzem alergologiem.
Autor: Iwona Czechowska – Sędzia kynologiczny grupy IV FCI
Źródło i prawa autorskie: www.woofy.pl
PIELĘGNACJA SZATY OKRYWOWEJ U PSÓW
Psy ras długowłosych
Psy należy czesać regularnie, co kilka dni, czynność może stanowić codzienny rytuał.
Warto do tego użyć metalowego grzebienia i szczotki.
Podczas czesania należy być bardzo delikatnym, aby nie zrazić psa do zabiegów pielęgnacyjnych.
Należy unikać gwałtownych ruchów.
Inaczej jest w przypadku ras ozdobnych o włosie długim i miękkim.
Kąpiele takich psów wymagają regularności i staranności.
Należy je kąpać co tydzień, najwyżej co dwa.
Przed każdą kąpielą sierść czworonoga trzeba rozczesać.
Przy czesaniu zawsze musimy upewnić się, że nie ominęliśmy żadnego miejsca i zrobiliśmy to dokładnie.
Po umyciu z użyciem odpowiedniego szamponu ponownie rozczesujemy sierść, a następnie suszymy pieska suszarką.
Nigdy nie zostawiamy psa z włosem długim do naturalnego wyschnięcia, ponieważ może to doprowadzić do niemiłych konsekwencji (przeziębienia, zaparzenia się psa).
Jeśli mamy jakiekolwiek wątpliwości, jak postępować z włosem naszego długowłosego pupila, należy zwrócić się profesjonalisty, który pomoże nam nie tylko przy wyborze akcesoriów do pielęgnacji, ale pokaże także, jak wykonywać poprawnie zabiegi pielęgnacyjne.
Fachowiec skróci włoski psa między opuszkami, profesjonalnie wykąpie i wyczesze, oczyści okolice intymne i małżowiny uszne oraz wyskubie martwe włoski z uszu, które w przypadku tych ras utrudniają ich wentylację.
Kosmetyki dla psów długowłosych
Jest cała gama kosmetyków przeznaczona do łatwiejszej pielęgnacji psów o sierści długiej i miękkiej. Przed kąpielą, gdy rozczesujemy pieska możemy użyć specjalnego preparatu ułatwiającego nam tę czynność – wystarczy spryskać sierść psa.
Ważny jest szampon, dostosowany do rodzaju włosa.
Dobry szampon, np. z dodatkiem oleju z jojoby, nada włosom miękkości, nawilży skórę, ułatwi rozczesywanie i układanie włosów.
Przywróci też naturalny połysk.
Po kąpieli zawsze nakładamy odżywkę, która dodatkowo wygładzi, nawilży i zregeneruje włosy.
Golenie psa
Golenie do skóry jest całkowicie nieprawidłowe.
Psy ras ozdobnych są niezwykle wrażliwe, jeśli chodzi o ochronę ich ciała i zapewnienie odpowiednich warunków termoizolacyjnych.
Zawsze powinny posiadać ochronę w postaci włosów.
Szata psów długowłosych może być trudniejsza w utrzymaniu, dlatego dla wygody można włos lekko skrócić.
Pamiętajmy, że na ciałku naszego czworonoga powinien pozostać przynajmniej dwucentymetrowy włos, aby pies nie przeżył szoku termicznego, który może skończyć się nie tylko przeziębieniem, ale nawet poważniejszymi konsekwencjami.
Bardzo często psa o zbyt krótko ostrzyżonym włosie naraża się na podrażnienie związane z nadmierny promieniowaniem słonecznym, co może skończyć się udarem.
Włos jest nie tylko ozdobą, ale również ochroną dla zwierzęcia, gdyż skóra psa jest delikatniejsza niż skóra człowieka.
Jeśli mamy psy z włosem długim, to wydaje się naturalne, że powinny one w tym włosie pozostać.
Również starsze psy, które nie doświadczyły pielęgnacji sierści w „wieku szczenięcym“, czy nawet te, które wiążą z nią złe wspomnienia, w zamian za kilka smakołyków dają się przekonać do szczotkowania.
Pielęgnację sierści zawsze należy zaczynać od czegoś przyjemnego: może to być głaskanie po głowie czy brzuchu wszystko zależy od tego, jakie są jego upodobania Głaskanie można następnie powtórzyć z zastosowaniem przyjemnej miękkiej szczotki.
Niechętny do szczotkowania pies powinien oswoić się ze szczotką.
Warto położyć ją nawet obok psich zabawek lub „zostawić“ w psim legowisku.
„Ćwiczenie ze szczotką“ należy powtarzać codziennie – najlepszy efekt daje połączenie jej z wyjątkowo smaczną przekąską.
Pielęgnacją psiej sierści nie mogą zajmować się dzieci, które przez brak doświadczenia mogą niechcący zrobić zwierzakowi krzywdę, o której on tak łatwo nie zapomni.
W momencie poważnego skołtunienia sierści w sytuacji w której na psie znajduje się skorupa sfilcowanej sierści nie pozostaje niestety nic innego jak całkowite ogolenie sierści.
Jest to tak zwana kosmetyka ostateczna i ma miejsce wówczas gdy kołtuny nie nadają się już do rozczesać!
Bardzo istotne jest to, aby nie dopuścić do takiego stanu.
Sfilcowana sierść może bardzo negatywnie wpłynąć na stan zdrowia zwierzęcia ponieważ:
1. Uniemożliwia komfortowe poruszanie kończynami (filc naciąga skórę w szczególności w pachwinach i za uszami) zastanówmy się czy nam byłoby przyjemnie gdybyśmy mieli np. posklejane klejem włosy, które ciągnęłyby nas za skórę przy każdym ruchu głową
2. Kołtuny i filce mogą spowodować odparzenia skóry
3. Zły stan sierści może prowadzić do przegrzania całego ciała psa, ponieważ zwierzę nie ma możliwości odpowiedniej wentylacji. Podczas upalnego dnia nie ochłodzi go wiatr lub chłodne kafelki, na których się położy, ponieważ filc jest gruby.
4. Psy które nie będą w stanie same zadbać o swoją higienę ze względu na fatalny stan sierści lub nie będą mogły się ochłodzić albo poruszać – będą podupadać na zdrowiu zarówno psychicznym jak i fizycznym.
Mogą stać się drażliwe lub osowiałe, będą cierpieć.
5. Zagrożenie dla zdrowia i higieny człowieka w otoczeniu zwierzęcia.
Zaniedbane zwierzęta stanowią środowisko różnego rodzaju pasożytów dlatego tak istotne jest dbanie o ich zdrowie i regularna pielęgnacja sierści i skóry.
Dbając o swojego pupila nie tylko okazujesz mu miłość i zapewniasz odpowiednią opiekę ale również dbasz o swoje własne zdrowie i higienę swojego otoczenia.
Kąpiel psa
Psa należy kąpać najrzadziej jak to możliwe i wyłącznie przy użyciu łagodnego, regenerującego szamponu.
Pod żadnym pozorem nie kąpiemy zwierząt w szamponach dla ludzi!
Psy mają inne PH skóry!!!
Stosując nieodpowiednie preparaty możemy poważnie zaszkodzić zwierzętom.
Pielęgnacja sierści w zimie
Regularna pielęgnacja sierści jest równie ważna w zimie, aby móc przyspieszyć proces zmiany sierści i usunąć obumarłą sierść.
W przypadku ras długowłosych śnieg i ogólnie wilgotne powietrze mogą ponadto powodować kołtunienie się i tworzenie węzłów.
Te tworzą się szczególnie łatwo na nogach i w pachwinach, skubią i tworzą dyskomfort dla psa.
Dlatego też pielęgnacja psiej sierści w zimie jest nawet ważniejsza niż latem.
W niektórych przypadkach zaleca się także kąpiel, aby usunąć piasek i inne mikrodrobinki.
Kąpiel psa powinna jednak mieć miejsce tylko w godzinach wieczornych.
Pies ma w ten sposób całą noc, aby wyschnąć, oraz nie ma obaw, że przeziębi się od wilgotnej sierści.
Linienie u szczeniąt
Szczenięta mają szczególnie miękkie i przyjemne w dotyku futro.
To jednak tylko przejściowy okres. Któregoś dnia ulubieniec zacznie zmieniać sierść.
„Sierść szczenięcia“ wypada, ustępując miejsca sierści dorosłego psa.
Nowa sierść wygląda inaczej i ma inną strukturę.
Z reguły jest bardziej wytrzymała i sprężysta.
Pierwsza zmiana sierści trwa znacznie dłużej niż późniejsze regularne linienie.
Może ono potrwać kilka tygodni, a nawet miesięcy.
Ten okres zależy od danego przypadku i rasy.
W tym czasie możecie przyzwyczaić swojego ulubieńca do czesania i szczotkowania.
W ten sposób będzie tę czynność kojarzył z czymś przyjemnym.
Maluch prawdopodobnie na początku uzna ten rytuał za nudny i będzie wolał bawić się szczotką.
Warto wtedy postarać się go uspokoić, a następnie nagrodzić smakołykiem i dodatkową zabawą.
Próby szczotkowania warto podejmować, gdy szczenię jest zmęczone.
Pies potrzebuje opieki podczas linienia
Linienie to niekoniecznie przyjemne doświadczenie dla samych zwierząt.
Szczególnie w przypadku ras z gęstym podszerstkiem zmiana sierści może wiązać się ze swędzeniem.
Martwa sierść, która pozostaje na skórze, może kłuć.
Niektóre psy nie przestają się wtedy drapać.
Możliwe jest przyspieszenie zmiany sierści u psa, regularnie go szczotkując.
Warto sięgnąć po trymer i zwrócić się do specjalisty, który pokaże, jak usunąć nadmiar martwej sierści.
Regularne szczotkowanie daje dwa kolejne efekty:
z jednej strony masaż poprawia krążenie, skóra staje się gładsza i silniejsza.
Jej warstwa ochronna może się lepiej zregenerować.
Z drugiej strony rutynowa pielęgnacja pomaga wykryć kleszcze, pchły lub egzemę skórną i umożliwia natychmiastowe leczenie psa.
Żywienie – sierść psa.
Nie zapominajmy również, że nie ma mowy o prawidłowej skórze i pięknej sierści bez odpowiedniego żywienia.
Żadne kosmetyki nie pomogą, jeśli nie dostarczymy organizmowi odpowiedniej ilości budulca skóry i włosa, czyli białka, a szczególnie aminokwasów siarkowych.
Wspomagająco działają witaminy, substancje mineralne i niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe (n-3 i n-6) .
Wizyta u Groomera
Nie każdy właściciel czuje się na siłach podołać wyzwaniom długiej sierści wtedy należy wybrać się do dobrego groomera.
Wykwalifikowany groomer czyli psi fryzjer wykąpie psa, ostrzyże jego sierść, obetnie pazurki oraz wyczyści oczy i uszy.
Co więcej, bardzo często oszczędzi zwierzakowi nerwów, bowiem mając duże doświadczenie, będzie wiedział, jak z nim postępować tak, by nie narażać go na niepotrzebny stres.
A właściciel odbierze „gotowego” pachnącego pupila.
Psy ras długowłosych
Psy należy czesać regularnie, co kilka dni, czynność może stanowić codzienny rytuał.
Warto do tego użyć metalowego grzebienia i szczotki.
Podczas czesania należy być bardzo delikatnym, aby nie zrazić psa do zabiegów pielęgnacyjnych.
Należy unikać gwałtownych ruchów.
Inaczej jest w przypadku ras ozdobnych o włosie długim i miękkim.
Kąpiele takich psów wymagają regularności i staranności.
Należy je kąpać co tydzień, najwyżej co dwa.
Przed każdą kąpielą sierść czworonoga trzeba rozczesać.
Przy czesaniu zawsze musimy upewnić się, że nie ominęliśmy żadnego miejsca i zrobiliśmy to dokładnie.
Po umyciu z użyciem odpowiedniego szamponu ponownie rozczesujemy sierść, a następnie suszymy pieska suszarką.
Nigdy nie zostawiamy psa z włosem długim do naturalnego wyschnięcia, ponieważ może to doprowadzić do niemiłych konsekwencji (przeziębienia, zaparzenia się psa).
Jeśli mamy jakiekolwiek wątpliwości, jak postępować z włosem naszego długowłosego pupila, należy zwrócić się profesjonalisty, który pomoże nam nie tylko przy wyborze akcesoriów do pielęgnacji, ale pokaże także, jak wykonywać poprawnie zabiegi pielęgnacyjne.
Fachowiec skróci włoski psa między opuszkami, profesjonalnie wykąpie i wyczesze, oczyści okolice intymne i małżowiny uszne oraz wyskubie martwe włoski z uszu, które w przypadku tych ras utrudniają ich wentylację.
Kosmetyki dla psów długowłosych
Jest cała gama kosmetyków przeznaczona do łatwiejszej pielęgnacji psów o sierści długiej i miękkiej. Przed kąpielą, gdy rozczesujemy pieska możemy użyć specjalnego preparatu ułatwiającego nam tę czynność – wystarczy spryskać sierść psa.
Ważny jest szampon, dostosowany do rodzaju włosa.
Dobry szampon, np. z dodatkiem oleju z jojoby, nada włosom miękkości, nawilży skórę, ułatwi rozczesywanie i układanie włosów.
Przywróci też naturalny połysk.
Po kąpieli zawsze nakładamy odżywkę, która dodatkowo wygładzi, nawilży i zregeneruje włosy.
Golenie psa
Golenie do skóry jest całkowicie nieprawidłowe.
Psy ras ozdobnych są niezwykle wrażliwe, jeśli chodzi o ochronę ich ciała i zapewnienie odpowiednich warunków termoizolacyjnych.
Zawsze powinny posiadać ochronę w postaci włosów.
Szata psów długowłosych może być trudniejsza w utrzymaniu, dlatego dla wygody można włos lekko skrócić.
Pamiętajmy, że na ciałku naszego czworonoga powinien pozostać przynajmniej dwucentymetrowy włos, aby pies nie przeżył szoku termicznego, który może skończyć się nie tylko przeziębieniem, ale nawet poważniejszymi konsekwencjami.
Bardzo często psa o zbyt krótko ostrzyżonym włosie naraża się na podrażnienie związane z nadmierny promieniowaniem słonecznym, co może skończyć się udarem.
Włos jest nie tylko ozdobą, ale również ochroną dla zwierzęcia, gdyż skóra psa jest delikatniejsza niż skóra człowieka.
Jeśli mamy psy z włosem długim, to wydaje się naturalne, że powinny one w tym włosie pozostać.
Również starsze psy, które nie doświadczyły pielęgnacji sierści w „wieku szczenięcym“, czy nawet te, które wiążą z nią złe wspomnienia, w zamian za kilka smakołyków dają się przekonać do szczotkowania.
Pielęgnację sierści zawsze należy zaczynać od czegoś przyjemnego: może to być głaskanie po głowie czy brzuchu wszystko zależy od tego, jakie są jego upodobania Głaskanie można następnie powtórzyć z zastosowaniem przyjemnej miękkiej szczotki.
Niechętny do szczotkowania pies powinien oswoić się ze szczotką.
Warto położyć ją nawet obok psich zabawek lub „zostawić“ w psim legowisku.
„Ćwiczenie ze szczotką“ należy powtarzać codziennie – najlepszy efekt daje połączenie jej z wyjątkowo smaczną przekąską.
Pielęgnacją psiej sierści nie mogą zajmować się dzieci, które przez brak doświadczenia mogą niechcący zrobić zwierzakowi krzywdę, o której on tak łatwo nie zapomni.
W momencie poważnego skołtunienia sierści w sytuacji w której na psie znajduje się skorupa sfilcowanej sierści nie pozostaje niestety nic innego jak całkowite ogolenie sierści.
Jest to tak zwana kosmetyka ostateczna i ma miejsce wówczas gdy kołtuny nie nadają się już do rozczesać!
Bardzo istotne jest to, aby nie dopuścić do takiego stanu.
Sfilcowana sierść może bardzo negatywnie wpłynąć na stan zdrowia zwierzęcia ponieważ:
1. Uniemożliwia komfortowe poruszanie kończynami (filc naciąga skórę w szczególności w pachwinach i za uszami) zastanówmy się czy nam byłoby przyjemnie gdybyśmy mieli np. posklejane klejem włosy, które ciągnęłyby nas za skórę przy każdym ruchu głową
2. Kołtuny i filce mogą spowodować odparzenia skóry
3. Zły stan sierści może prowadzić do przegrzania całego ciała psa, ponieważ zwierzę nie ma możliwości odpowiedniej wentylacji. Podczas upalnego dnia nie ochłodzi go wiatr lub chłodne kafelki, na których się położy, ponieważ filc jest gruby.
4. Psy które nie będą w stanie same zadbać o swoją higienę ze względu na fatalny stan sierści lub nie będą mogły się ochłodzić albo poruszać – będą podupadać na zdrowiu zarówno psychicznym jak i fizycznym.
Mogą stać się drażliwe lub osowiałe, będą cierpieć.
5. Zagrożenie dla zdrowia i higieny człowieka w otoczeniu zwierzęcia.
Zaniedbane zwierzęta stanowią środowisko różnego rodzaju pasożytów dlatego tak istotne jest dbanie o ich zdrowie i regularna pielęgnacja sierści i skóry.
Dbając o swojego pupila nie tylko okazujesz mu miłość i zapewniasz odpowiednią opiekę ale również dbasz o swoje własne zdrowie i higienę swojego otoczenia.
Kąpiel psa
Psa należy kąpać najrzadziej jak to możliwe i wyłącznie przy użyciu łagodnego, regenerującego szamponu.
Pod żadnym pozorem nie kąpiemy zwierząt w szamponach dla ludzi!
Psy mają inne PH skóry!!!
Stosując nieodpowiednie preparaty możemy poważnie zaszkodzić zwierzętom.
Pielęgnacja sierści w zimie
Regularna pielęgnacja sierści jest równie ważna w zimie, aby móc przyspieszyć proces zmiany sierści i usunąć obumarłą sierść.
W przypadku ras długowłosych śnieg i ogólnie wilgotne powietrze mogą ponadto powodować kołtunienie się i tworzenie węzłów.
Te tworzą się szczególnie łatwo na nogach i w pachwinach, skubią i tworzą dyskomfort dla psa.
Dlatego też pielęgnacja psiej sierści w zimie jest nawet ważniejsza niż latem.
W niektórych przypadkach zaleca się także kąpiel, aby usunąć piasek i inne mikrodrobinki.
Kąpiel psa powinna jednak mieć miejsce tylko w godzinach wieczornych.
Pies ma w ten sposób całą noc, aby wyschnąć, oraz nie ma obaw, że przeziębi się od wilgotnej sierści.
Linienie u szczeniąt
Szczenięta mają szczególnie miękkie i przyjemne w dotyku futro.
To jednak tylko przejściowy okres. Któregoś dnia ulubieniec zacznie zmieniać sierść.
„Sierść szczenięcia“ wypada, ustępując miejsca sierści dorosłego psa.
Nowa sierść wygląda inaczej i ma inną strukturę.
Z reguły jest bardziej wytrzymała i sprężysta.
Pierwsza zmiana sierści trwa znacznie dłużej niż późniejsze regularne linienie.
Może ono potrwać kilka tygodni, a nawet miesięcy.
Ten okres zależy od danego przypadku i rasy.
W tym czasie możecie przyzwyczaić swojego ulubieńca do czesania i szczotkowania.
W ten sposób będzie tę czynność kojarzył z czymś przyjemnym.
Maluch prawdopodobnie na początku uzna ten rytuał za nudny i będzie wolał bawić się szczotką.
Warto wtedy postarać się go uspokoić, a następnie nagrodzić smakołykiem i dodatkową zabawą.
Próby szczotkowania warto podejmować, gdy szczenię jest zmęczone.
Pies potrzebuje opieki podczas linienia
Linienie to niekoniecznie przyjemne doświadczenie dla samych zwierząt.
Szczególnie w przypadku ras z gęstym podszerstkiem zmiana sierści może wiązać się ze swędzeniem.
Martwa sierść, która pozostaje na skórze, może kłuć.
Niektóre psy nie przestają się wtedy drapać.
Możliwe jest przyspieszenie zmiany sierści u psa, regularnie go szczotkując.
Warto sięgnąć po trymer i zwrócić się do specjalisty, który pokaże, jak usunąć nadmiar martwej sierści.
Regularne szczotkowanie daje dwa kolejne efekty:
z jednej strony masaż poprawia krążenie, skóra staje się gładsza i silniejsza.
Jej warstwa ochronna może się lepiej zregenerować.
Z drugiej strony rutynowa pielęgnacja pomaga wykryć kleszcze, pchły lub egzemę skórną i umożliwia natychmiastowe leczenie psa.
Żywienie – sierść psa.
Nie zapominajmy również, że nie ma mowy o prawidłowej skórze i pięknej sierści bez odpowiedniego żywienia.
Żadne kosmetyki nie pomogą, jeśli nie dostarczymy organizmowi odpowiedniej ilości budulca skóry i włosa, czyli białka, a szczególnie aminokwasów siarkowych.
Wspomagająco działają witaminy, substancje mineralne i niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe (n-3 i n-6) .
Wizyta u Groomera
Nie każdy właściciel czuje się na siłach podołać wyzwaniom długiej sierści wtedy należy wybrać się do dobrego groomera.
Wykwalifikowany groomer czyli psi fryzjer wykąpie psa, ostrzyże jego sierść, obetnie pazurki oraz wyczyści oczy i uszy.
Co więcej, bardzo często oszczędzi zwierzakowi nerwów, bowiem mając duże doświadczenie, będzie wiedział, jak z nim postępować tak, by nie narażać go na niepotrzebny stres.
A właściciel odbierze „gotowego” pachnącego pupila.
PIELĘGNACJA OCZU PSA
Odpowiednia pielęgnacja oczu psa umożliwia zdrowy wzrok.
Szczenięce oczka są słodkie lecz bardzo łatwo ulegają podrażnieniu.
Są wrażliwe na przeciągi, dym papierosowy, perfumy czy rozpylacze zapachowe.
Również wentylacja w samochodzie lub strumień powietrza zza okna mogą uszkodzić narząd wzroku psa.
Jeśli psie oczy są lepkie, opuchnięte lub zaczerwienione, są to sygnały niepokojących zmian.
Rozpoznanie chorób oka.
Choroby oczu psa są czasem trudne do rozpoznania.
Dlatego ważne jest, aby regularnie dbać o oczy swojego psa i zlecać ich „badanie“.
Nie wszystkim chorobom oczu psa towarzyszą widoczne zmiany w oku.
W przypadku niektórych objawów nieunikniona jest natychmiastowa wizyta u lekarza weterynarii.
Łzawiące oczy – suchość oczu.
Przejrzyste, żywe i czyste oczy świadczą o zdrowiu psa.
Niektóre psy mają jednak szczególnie łzawiące lub nawet zaropiałe oczy.
Łzawiące oczy u psa, szczególnie u mniejszych ras, które noszą głowę blisko podłoża, to naturalny proces samooczyszczania.
Po spacerze można zastosować łagodny roztwór do pielęgnacji oczu opartego na ziołowych esencjach bez alkoholu.
Suche oko u psa powoduje podrażnienia, zaczerwienienie i bóle, więc pies często ociera je łapą lub nawet całą głową o dywan.
Jeśli oko psa jest zdrowe, pierwszym środkiem terapeutycznym jest unikanie przeciągów, suchego powietrza i klimatyzacji.
W stanie ostrym suche oko psa musi być nawilżane kroplami do oczu lub maścią.
Nie należy podawać psu leków do oczu przeznaczonych dla ludzi.
W przypadku widocznych zmian w oku psa należy skonsultować się z lekarzem weterynarii.
Zaropiałe oczy
Użyj miękkiej, niestrzępiącej się bawełnianej chusteczki zanurzonej w ciepłej wodzie do przetarcia oka od jego wewnętrznej do zewnętrznej strony, na całej długości.
Pomoże to w przypadku zaropiałych oczu psa. Przydatne będą tu również specjalnie opracowane ściereczki do czyszczenia oczu psów.
Aby zapobiec przenoszeniu się zarazków, do każdego oka należy używać świeżej szmatki.
Zawsze w przypadku niepokojących zmian w obrębie oczu należy zachować ostrożność i skonsultować się z weterynarzem.
Odpowiednia pielęgnacja oczu psa umożliwia zdrowy wzrok.
Szczenięce oczka są słodkie lecz bardzo łatwo ulegają podrażnieniu.
Są wrażliwe na przeciągi, dym papierosowy, perfumy czy rozpylacze zapachowe.
Również wentylacja w samochodzie lub strumień powietrza zza okna mogą uszkodzić narząd wzroku psa.
Jeśli psie oczy są lepkie, opuchnięte lub zaczerwienione, są to sygnały niepokojących zmian.
Rozpoznanie chorób oka.
Choroby oczu psa są czasem trudne do rozpoznania.
Dlatego ważne jest, aby regularnie dbać o oczy swojego psa i zlecać ich „badanie“.
Nie wszystkim chorobom oczu psa towarzyszą widoczne zmiany w oku.
W przypadku niektórych objawów nieunikniona jest natychmiastowa wizyta u lekarza weterynarii.
Łzawiące oczy – suchość oczu.
Przejrzyste, żywe i czyste oczy świadczą o zdrowiu psa.
Niektóre psy mają jednak szczególnie łzawiące lub nawet zaropiałe oczy.
Łzawiące oczy u psa, szczególnie u mniejszych ras, które noszą głowę blisko podłoża, to naturalny proces samooczyszczania.
Po spacerze można zastosować łagodny roztwór do pielęgnacji oczu opartego na ziołowych esencjach bez alkoholu.
Suche oko u psa powoduje podrażnienia, zaczerwienienie i bóle, więc pies często ociera je łapą lub nawet całą głową o dywan.
Jeśli oko psa jest zdrowe, pierwszym środkiem terapeutycznym jest unikanie przeciągów, suchego powietrza i klimatyzacji.
W stanie ostrym suche oko psa musi być nawilżane kroplami do oczu lub maścią.
Nie należy podawać psu leków do oczu przeznaczonych dla ludzi.
W przypadku widocznych zmian w oku psa należy skonsultować się z lekarzem weterynarii.
Zaropiałe oczy
Użyj miękkiej, niestrzępiącej się bawełnianej chusteczki zanurzonej w ciepłej wodzie do przetarcia oka od jego wewnętrznej do zewnętrznej strony, na całej długości.
Pomoże to w przypadku zaropiałych oczu psa. Przydatne będą tu również specjalnie opracowane ściereczki do czyszczenia oczu psów.
Aby zapobiec przenoszeniu się zarazków, do każdego oka należy używać świeżej szmatki.
Zawsze w przypadku niepokojących zmian w obrębie oczu należy zachować ostrożność i skonsultować się z weterynarzem.
PIELĘGNACJA PSICH PAZURÓW
Wiele psów ma głęboko osadzony lęk przed pielęgnacją łap i boi się obcinania pazurów.
Obcinanie psich pazurów to nie tylko kwestia wizualna.
Chodzi bowiem przede wszystkim o zdrowie psa.
Zbyt długie pazury utrudniają chodzenie i powodują ból.
Próbując uniknąć dyskomfortu, pies będzie próbował krzywo stawiać łapy, co przez dłuższy okres czasu może prowadzić do wad postawy i napięć mięśniowych.
Przycinanie i pielęgnacja psich pazurów ma istotny wpływ na psie samopoczucie i zdrowie.
Instrukcja obcinania psich pazurów
Częstotliwość obcinania pazurów zależy od tego, jak szybko one odrastają.
Jeśli pazur jest unerwiony prawie do samego czubka, należy być cierpliwym.
Na początku wystarczy zaledwie spiłowanie go o kilka milimetrów, a pazury powinny być przycinane co tydzień.
W ten sposób żywe tkanki w psim pazurze cofną się coraz bardziej.
Z reguły pazury powinny być przycinane co trzy tygodnie.
Reguła głosi: tak często, jak to konieczne oraz tak, by pazury nie dotykały podłoża.
Do obcinania pazurów będą Państwo potrzebować pewnej ręki i odpowiedniego naświetlenia, aby móc dokładnie zobaczyć macierz pazura.
Psi pazur składa się z płytki rogowej i jest wypełniony prawie aż do zakończenia macierzą.
Ta mocno ukrwiona struktura składa się między innymi z zakończeń nerwowych i naczyń krwionośnych.
Dlatego też należy pamiętać, aby podczas przycinania pazurów nie uszkodzić macierzy.
Wywołuje to u psa silne bóle oraz krwawienie.
W ten sposób skaleczony pies szybko straci zaufanie do właściciela i nie będzie chciał powtórzyć tego doświadczenia.
O tym należy pamiętać:
Wiele psów ma głęboko osadzony lęk przed pielęgnacją łap i boi się obcinania pazurów.
Obcinanie psich pazurów to nie tylko kwestia wizualna.
Chodzi bowiem przede wszystkim o zdrowie psa.
Zbyt długie pazury utrudniają chodzenie i powodują ból.
Próbując uniknąć dyskomfortu, pies będzie próbował krzywo stawiać łapy, co przez dłuższy okres czasu może prowadzić do wad postawy i napięć mięśniowych.
Przycinanie i pielęgnacja psich pazurów ma istotny wpływ na psie samopoczucie i zdrowie.
Instrukcja obcinania psich pazurów
Częstotliwość obcinania pazurów zależy od tego, jak szybko one odrastają.
Jeśli pazur jest unerwiony prawie do samego czubka, należy być cierpliwym.
Na początku wystarczy zaledwie spiłowanie go o kilka milimetrów, a pazury powinny być przycinane co tydzień.
W ten sposób żywe tkanki w psim pazurze cofną się coraz bardziej.
Z reguły pazury powinny być przycinane co trzy tygodnie.
Reguła głosi: tak często, jak to konieczne oraz tak, by pazury nie dotykały podłoża.
Do obcinania pazurów będą Państwo potrzebować pewnej ręki i odpowiedniego naświetlenia, aby móc dokładnie zobaczyć macierz pazura.
Psi pazur składa się z płytki rogowej i jest wypełniony prawie aż do zakończenia macierzą.
Ta mocno ukrwiona struktura składa się między innymi z zakończeń nerwowych i naczyń krwionośnych.
Dlatego też należy pamiętać, aby podczas przycinania pazurów nie uszkodzić macierzy.
Wywołuje to u psa silne bóle oraz krwawienie.
W ten sposób skaleczony pies szybko straci zaufanie do właściciela i nie będzie chciał powtórzyć tego doświadczenia.
O tym należy pamiętać:
Należy pamiętać o nagrodzeniu psa odpowiednim smakołykiem.
ZDROWE ZĘBY
ZDROWE i BIAŁE ZĘBY TO OZNAKA ZADBANEGO PSA i JEGO DOBREJ KONDYCJI. ABY BYŁY ZDROWE,
KONIECZNA JEST TWOJA POMOC.
1. Jak czyścić zęby?
Pies musi być przyzwyczajany do tego typu zabiegów jak najwcześniej.
Nie będą wtedy kojarzyły mu się z zabiegiem nieprzyjemnym, stresującym.
Powoli naucz zwierzaka, by pozwolił sobie na dotykanie jego zębów, żeby nie czuł się nerwowo.
Nie śpiesz się i rozłóż trening na kilka tygodni.
Potrzebujesz cierpliwości i konsekwencji oraz koniecznie smakołyki, które wspomogą ten proces.
Każdy element czyszczenia wykonuj powoli, nie oszczędzaj na pochwałach ani nagrodach.
Im bardziej spokojny będzie nastrój i bardziej będziesz zrelaksowany, tym bardziej zrelaksowany będzie twój pies.
2. Komenda
Aby pies wiedział, czego się spodziewać, możesz nauczyć go reagowania na określone polecenie np. „pasta”- „zęby” – lub inne słowo.
3. Kontrola
Na początku pies musi przyzwyczaić się tylko do dotykania pyska i otwierania go.
Wypowiedz zawsze przy tym polecenie, a następnie lekko podnieś fafle.
Następnie nagródź i daj smakołyk, jeśli choć na chwilę pies pozwoli sobie na tę czynność.
Możesz powtórzyć to ćwiczenie kilka kilkanaście razy dziennie.
Po kilku dniach możesz pójść krok dalej.
Wypowiedz polecenie jeszcze raz i otwórz trochę szczękę, dotknij zęba palcem lub włóż palec do mordki.
Wykonuj tę czynność krótko, nie energicznie i nie nerwowo.
Stosuj pochwały i nagrody bądź bardzo bardzo cierpliwy.
Trenuj małymi krokami, aż Twój pies pozwoli łatwo zajrzeć do pyska.
4. Pasta i szczoteczka do zębów
Gdy pies pozwala zajrzeć do pyska, możesz przyzwyczaić go do pasty i szczoteczki do zębów dla psów.
Nie myj zębów psich „ludzkimi” preparatami!
Najpierw nałóż odrobinę pasty na palec i pozwól psu powąchać, polizać, by poznał smak.
Powtórz tę czynność przez kilka dni.
Następnie nałóż pastę na palec i wydaj polecenie kontroli zębów.
Teraz możesz delikatnie wcierać pastę do zębów palcami.
W ten sposób przyzwyczaisz swojego psa do ruchu szczoteczki do zębów.
Powinieneś powtarzać ten krok częściej, aby pies się do niego przyzwyczaił.
Jeśli pasta do zębów i kontrola zębów nie stanowią już problemu, pies musi tylko przyzwyczaić się do szczoteczki.
W tym celu weź zwilżoną szczoteczkę do zębów i nałóż na nią odrobinę pasty do zębów.
Pozwól psu powąchać i w razie potrzeby polizać pastę do zębów.
Następnie wydaj polecenie i wykonaj zabieg szczoteczką do zębów.
Nie wywieraj zbyt dużego nacisku i szczotkuj tylko przednie kły za pierwszym razem.
Przyzwyczajając do pasty do zębów, zawsze pamiętaj o smakołykach i pochwałach.
5. Czyszczenie
W ciągu następnych kilku tygodni możesz zacząć myć wszystkie zęby.
Po przyzwyczajeniu się do kłów, zacznij od tylnych zębów, ale tylko tak daleko, na ile pozwala twój pies.
Przednie, małe siekacze powinieneś omijać, ponieważ to dość niewygodne dla niektórych psów.
6. Alternatywy
Jeśli na przykład twój pies ma problemy ze szczoteczką, użyj nasadki na palec tzw. łódeczki.
Możesz też zastosować żel do zębów, który nakłada się na zęby bez konieczności ich szczotkowania.
Jeśli i to nie jest możliwe do zastosowania, wypróbuj zabawki do żucia, kości do żucia lub piłki do pielęgnacji zębów.
7. Ogólne informacje
Mycie zębów to bardzo trudna czynność dla psa i właściciela.
Zaczynaj uczyć swoją pociechę od małego.
Niektóre rasy psów bardzo nie lubią zabiegów wokół zębów i pyska.
Ważne jest, aby zawsze dawać psu czas i nie zmuszać go do niczego.
ZDROWE i BIAŁE ZĘBY TO OZNAKA ZADBANEGO PSA i JEGO DOBREJ KONDYCJI. ABY BYŁY ZDROWE,
KONIECZNA JEST TWOJA POMOC.
1. Jak czyścić zęby?
Pies musi być przyzwyczajany do tego typu zabiegów jak najwcześniej.
Nie będą wtedy kojarzyły mu się z zabiegiem nieprzyjemnym, stresującym.
Powoli naucz zwierzaka, by pozwolił sobie na dotykanie jego zębów, żeby nie czuł się nerwowo.
Nie śpiesz się i rozłóż trening na kilka tygodni.
Potrzebujesz cierpliwości i konsekwencji oraz koniecznie smakołyki, które wspomogą ten proces.
Każdy element czyszczenia wykonuj powoli, nie oszczędzaj na pochwałach ani nagrodach.
Im bardziej spokojny będzie nastrój i bardziej będziesz zrelaksowany, tym bardziej zrelaksowany będzie twój pies.
2. Komenda
Aby pies wiedział, czego się spodziewać, możesz nauczyć go reagowania na określone polecenie np. „pasta”- „zęby” – lub inne słowo.
3. Kontrola
Na początku pies musi przyzwyczaić się tylko do dotykania pyska i otwierania go.
Wypowiedz zawsze przy tym polecenie, a następnie lekko podnieś fafle.
Następnie nagródź i daj smakołyk, jeśli choć na chwilę pies pozwoli sobie na tę czynność.
Możesz powtórzyć to ćwiczenie kilka kilkanaście razy dziennie.
Po kilku dniach możesz pójść krok dalej.
Wypowiedz polecenie jeszcze raz i otwórz trochę szczękę, dotknij zęba palcem lub włóż palec do mordki.
Wykonuj tę czynność krótko, nie energicznie i nie nerwowo.
Stosuj pochwały i nagrody bądź bardzo bardzo cierpliwy.
Trenuj małymi krokami, aż Twój pies pozwoli łatwo zajrzeć do pyska.
4. Pasta i szczoteczka do zębów
Gdy pies pozwala zajrzeć do pyska, możesz przyzwyczaić go do pasty i szczoteczki do zębów dla psów.
Nie myj zębów psich „ludzkimi” preparatami!
Najpierw nałóż odrobinę pasty na palec i pozwól psu powąchać, polizać, by poznał smak.
Powtórz tę czynność przez kilka dni.
Następnie nałóż pastę na palec i wydaj polecenie kontroli zębów.
Teraz możesz delikatnie wcierać pastę do zębów palcami.
W ten sposób przyzwyczaisz swojego psa do ruchu szczoteczki do zębów.
Powinieneś powtarzać ten krok częściej, aby pies się do niego przyzwyczaił.
Jeśli pasta do zębów i kontrola zębów nie stanowią już problemu, pies musi tylko przyzwyczaić się do szczoteczki.
W tym celu weź zwilżoną szczoteczkę do zębów i nałóż na nią odrobinę pasty do zębów.
Pozwól psu powąchać i w razie potrzeby polizać pastę do zębów.
Następnie wydaj polecenie i wykonaj zabieg szczoteczką do zębów.
Nie wywieraj zbyt dużego nacisku i szczotkuj tylko przednie kły za pierwszym razem.
Przyzwyczajając do pasty do zębów, zawsze pamiętaj o smakołykach i pochwałach.
5. Czyszczenie
W ciągu następnych kilku tygodni możesz zacząć myć wszystkie zęby.
Po przyzwyczajeniu się do kłów, zacznij od tylnych zębów, ale tylko tak daleko, na ile pozwala twój pies.
Przednie, małe siekacze powinieneś omijać, ponieważ to dość niewygodne dla niektórych psów.
6. Alternatywy
Jeśli na przykład twój pies ma problemy ze szczoteczką, użyj nasadki na palec tzw. łódeczki.
Możesz też zastosować żel do zębów, który nakłada się na zęby bez konieczności ich szczotkowania.
Jeśli i to nie jest możliwe do zastosowania, wypróbuj zabawki do żucia, kości do żucia lub piłki do pielęgnacji zębów.
7. Ogólne informacje
Mycie zębów to bardzo trudna czynność dla psa i właściciela.
Zaczynaj uczyć swoją pociechę od małego.
Niektóre rasy psów bardzo nie lubią zabiegów wokół zębów i pyska.
Ważne jest, aby zawsze dawać psu czas i nie zmuszać go do niczego.
